15. Draństwo
Otóż kilka tygodni po operacji Danuśki przez przypadek znaleźli się sami w sanatoryjnej sali klasowej: obrażony, chmurny Józek i niedołężna, milcząca dziewczyna, leżąca na wózku w gorsecie gipsowym. Było cicho. Józek udawał, że odrabia lekcje, ale całą duszą był przy dziewczynie, o którą martwił się mocno, kiedy była operowana, której współczuł, i do której najchętniej uśmiechnąłby się teraz i nawet przytulił. Lecz gdzie tam. Coś nakazywało mu być twardym. Po co kłóciła się z nim? Niech go przedtem, na przykład, przeprosi. Niech pierwsza odezwie się do niego.
W pewnej chwili Danuśka zapłakała. I płakała coraz mocniej, niemal szlochała. Czując, co dzieje się z biedną, przypadkowo uwięzioną w jego towarzystwie dziewczyną i słysząc jej żałosny płacz, Józek, w odruchu bezlitosnego pragnienia okazania twardości charakteru oraz słuszności narzuconej na Danuśkę, ciągle aktualnej, kary niegadania z nią, chwycił swoje kule i nie spojrzawszy na dziewczynę, gniewny wyszedł z klasy, pozostawiając ją tam zupełnie samą.